Υπάρχει μια πανέμορφη γωνιά του κόσμου, κάπου στις εσχατιές του Ν.Α.Αιγαίου, στην οποία οι καρδιές ακόμα χτυπούν στο ρυθμό της ανθρώπινης αλληλεγγύης και της φιλοξενίας. Μιλάω για τη Λέρο, την ιδιαίτερη πατρίδα μου, στην οποία αισθάνομαι ότι χρωστάω πολλά.
Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη γιατί το νησί μου φιλοξένησε, περιέθαλψε και αγκάλιασε κατά καιρούς ψυχικά πάσχοντες, πολιτικούς κρατούμενους, μετανάστες και σίγουρα, η ελάχιστη ανταμοιβή, που του αξίζει και που δικαιούται είναι το κράτος να μην το ξαναεγκαταλείψει ποτέ!!!
Η Υγεία, η Κοινωνική Πρόνοια, η Παιδεία, η Συγκοινωνία,η Οικονομία, κ.λ.π., νευραλγικοί τομείς για τη λειτουργία και την πρόοδο ενός τόπου, δεν μπορούν να στηρίζονται στο φιλότιμο και στις ενέργειες λίγων ντόπιων. Στήριξη χρειάζεται και έξωθεν. Αυτό ας το θυμούνται κάποιοι υψηλά ιστάμενοι, εδώ, στην καρδιά του υδροκέφαλου κράτους μας...
