Αναγνώστες

Τετάρτη, Οκτωβρίου 29, 2008

Περί επιτραπεζιομανίας


Πάει καιρός που με είχε καταλάβει η ιερή τρέλα των επιτραπέζιων, αλλά στο επίπεδο του Γκρινιάρη, της Ναυμαχίας και της Ντάμας. Αυτά που συναντώ τώρα έχουν δική τους μυθοπλασία, ιδιότυπο σχεδιασμό και λογική και –φευ- θυμίζουν ιστό αράχνης. Αν πέσεις στα δίχτυα τους, «κολλάς»…
Έτσι, επειδή βλέπω αυτή την τάση να εξαπλώνεται, μπαίνω στον πειρασμό να ξεκινήσω ν΄ αναλύω το προφίλ του «επιτραπεζιομανούς», όπως θολά και δειλά αναδύεται μέσα από τους ανθρώπους, που με περιτριγυρίζουν και που φαίνεται να τ΄ αγαπούν ιδιαίτερα.
Τύπος 1: Ο Πίτερ Παν
Θέλω να μείνω για πάντα στην εφηβεία, με τους συμμαθητές μου στα ίδια θρανία, να παίζουμε επιτραπέζια και να δοκιμάζουμε καινούριες εμπειρίες , αραχτοί και καθιστοί, με το αζημίωτο…
Τύπος 2: Η απογοήτευση με ποδαράκια
Βαρέθηκα τα πάρε δώσε των σχέσεων, προσωπικών και εργασιακών και παίζω τώρα σ΄ ένα πιο ασφαλές πεδίο, όπου, το πολύ πολύ να ρίξω κανένα καβγαδάκι του τύπου: «Μας κλέβεις, μας έχεις αλλάξει τα φώτα κλπ»… Βέβαια… Γιατί, όπως κανείς εύκολα διαπιστώνει, τα επιτραπέζια, εκτός από έντεχνες σπαζοκεφαλιές, «περιέχουν» και «ψυχοδηλωτικές ουσίες». Βγάζεις δηλαδή το βαθύτερο εαυτό σου προς τα έξω, ανάλογα με το τρυπάκι στο οποίο σε βάζει το καθένα.
Τύπος 3: Τζόγος
Ο … «τζογαδόρος» μέσα σου… Παίζεις για να κερδίσεις, ρισκάρεις, ανεβάζεις αδρεναλίνη και όλα αυτά χωρίς ν΄ αδειάζει η τσέπη σου, καθότι το στοίχημα είναι το «ταξίδι» και η νίκη.
(Συνεχίζεται…)

Δεν υπάρχουν σχόλια: