Αγανακτισμένοι...

Το κίνημα των σημερινών Αγανακτισμένων δεν αναδύθηκε από τις στάχτες κάποιας εκούσιας θυσίας. Κληρονόμησε μια ετεροκαθοριζόμενη πραγματικότητα, που την ξεχρεώνει περιδιαβαίνοντάς την, είτε με την αίσθηση του αυτοεξόριστου, είτε με μια ξεθυμασμένη Coca Cola στο χέρι, χωρίς περιθώρια «φοροδιαφυγής». Αρκετοί από μας στέκονται παγωμένοι από την άρνηση και την αμηχανία, συνδεδεμένοι με αόρατα καλώδια που διοχετεύουν την ενεργητικότητά τους σε κάποια καλά φρουρούμενη ελβετική τράπεζα, καρφωμένοι στον καναπέ της αποξένωσης με τα όνειρά τους να συνθλίβονται απ΄ τους κυνόδοντες των βρικολάκων της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Όμως τώρα, ω του θαύματος της παγκοσμιοποιημένης πληροφορίας και τεχνολογίας, αποκτάμε προσβάσεις. Πέρα από την προοπτική του να γίνουμε μια κωδικοποιημένη ετικέτα που θ΄ αγοράζει εικονικές ελπίδες (αυτό τουλάχιστον μας πουλάνε ως life style πλανόδιοι κεφαλαιοθρεμμένοι τεχνοκράτες ,ταγμένοι στην υπηρεσία του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών, φασιονίστες και τηλεοπτικές περσόνες),μιλάμε μεταξύ μας…
΄Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι τυμβωρύχοι των αγορών, οι νομείς της Γης, απεργάζονται οφέλη για την… πεφωτισμένη ελίτ της παγκόσμιας Νέας Τάξης με το μυαλό και την ψυχή χυμένα στο ποτήρι με το μεθυστικό «κρακ» της παντοδυναμίας. .
Στη μέση του ορυμαγδού η κρίση των ιδεολογιών, των συστημάτων , τείχη που πέφτουν και που υψώνονται «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ», ο ασιατικός ιμπεριαλισμός, ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής, η Ευρώπη των δύο ή των τριών ζωνών και ο κόσμος των δέκα ταχυτήτων και των δέκα τραπεζών.
Τα «κοράκια» ορίζουν την παγκόσμια ισορροπία διαιρώντας και αφαιρώντας ανθρώπους, παίζοντας σ΄ ένα χρηματιστήριο χωρίς αξίες που, ωστόσο, αποφέρει κέρδη:το βάρος σε χρυσάφι των ακούσιων αιμοδοτών των ειδήσεων, εκείνων που τ΄ όνομά τους γράφεται με αόρατο μελάνι στη… «μαρκίζα» κάποιου ομαδικού τάφου στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ ή όπου αλλού στην εμπόλεμη και εμπύρετη Γη.
Η παγκόσμιοποιημένη αναλγησία, ο φοβικός και ενοχικός εαυτός μας και το παράλυτο, άναυδο «εγώ» μας έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την αιχμαλωσία των εικόνων, την απαξίωση της συμμετοχής στα κοινά, τη χειραγώγηση της σκέψης, την επικοινωνιακή αφυδάτωση της ψυχής και τον μεθοδευμένο εγκλεισμό της στο «άσυλο» του τηλεοπτικού γίγνεσθαι.
Σε κάθε περίπτωση όμως, κάτι ψάχνουμε, καθώς βιώνουμε την αίσθηση της ξηρασίας, της παγιδευμένης σκέψης, του τσιμεντοποιημένου συναισθήματος μέσα στη λογική του «έχειν» και του «φαίνεσθαι» και όχι του «είναι». Αν οι αξίες μας περιορίζονται και χάνονται μέσα στην ομίχλη του πολιτικού ψέμματος και του πολιτικού ελλείμματος, τότε υπάρχει κενό αέρος στην κορυφή και γενικώς κενό ψυχής. Ναι, κενό ψυχής!
Μιλάμε για μια υπαρξιακή λειψυδρία χωρίς καμία πίστωση χρόνου. Μιλάμε για την παραμόρφωση του Ανθρώπινου Προσώπου καθώς το νόμισμα της παγκοσμιοποίησης κατρακυλά απ΄ το βουνό των «οικονομικών θεών» και χαράσσει στο πέρασμά του νέα σύνορα στους χάρτες και στις συνειδήσεις. Μιλάμε για πολλά κέρδη με κάθε φωτιά που ανάβουν οι τζογαδόροι της πολιτικοοικονομικής ελίτ, αλλά ταυτόχρονα αναφερόμαστε και στον πιο βαθύ υπαρξιακό, κοινωνικό και προσωπικό διχασμό που έχει βιώσει ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στη Γη ως σήμερα.
«Η κόλαση είναι οι άλλοι» ή η κόλαση είναι το να είσαι μακριά απ΄ τους άλλους; Και τι είναι αυτό που, ενώ θα έπρεπε να μας ενώνει, μας αποξενώνει; Μήπως έχουμε έρθει σε ρήξη με την ίδια τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξής μας; Ποια διέξοδο υπαγορεύει το ένστικτο της επιβίωσης;
Ένα ήδη ραγισμένο σύστημα, μη βιώσιμο, απολυταρχικό κι ανασφαλές, δόλιο και κάλπικο, δεν μπορεί παρά να γκρεμιστεί με λίγα μόνο ρίχτερ παγιδευμένης ζωτικής ενέργειας. Η Αγανάκτηση είναι θέμα αντοχής. Τα άτομα και οι κοινωνίες αργά ή γρήγορα κουράζονται να δίνουν πίστωση χρόνου.
Η σημερινή πραγματικότητα ληστεύει τα αποθέματα της υπομονής και τα σημεία των καιρών αναδεικνύουν ένα ρέμα που φουσκώνει, ένα «γίγαντα» που ξυπνάει από βαθύ ύπνο. Σύντομα οι εξελίξεις μπορεί να δικαιώσουν όσους πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα και να φέρει την αλλαγή, ίσως όχι αναίμακτα. Αρκεί βέβαια να φανεί το όραμα που θα κινητοποιήσει και θα «πυροδοτήσει» όλες αυτές τις διεργασίες. Αρκεί οι Αγανακτισμένοι να παραμείνουν η ζωντανή έκφραση αυτής της ζωτικής ενέργειας και να μην ξαναχωθούν στην ασφάλεια του καναπέ τους. Αρκεί να υπάρξουν και ηγέτες ικανοί να απεγκλωβίσουν τον κόσμο απ΄ τα κατασκευασμένα αδιέξοδα.